Dr n. med. Katarzyna Borycka

Lekarka, naukowczyni, twórczyni narzędzia diagnostycznego ONIRY

Oasis Diagnostics

„Nie słuchaj tych, którzy mówią, że się nie da. Nie czekaj na pozwolenie ani idealny moment. Działaj!”

POZNAJ

Jej historia zaczyna się od pasji do medycyny, nauki i niesienia pomocy.

Katarzyna Borycka jest absolwentką Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego, doktorką nauk medycznych i specjalistką chirurgii ogólnej. Jako proktolożka z wieloletnim doświadczeniem zajmuje się m.in. leczeniem powikłań po porodach siłami natury, w tym uszkodzeniami zwieraczy oraz przewlekłymi chorobami dolnego odcinka przewodu pokarmowego. Interdyscyplinarnie współpracuje z ginekologami i urologami, wykonując złożone zabiegi rekonstrukcyjne dna miednicy.

Ale sala operacyjna to dla niej za mało. Od blisko 20 lat łączy praktykę kliniczną z badaniami naukowymi, poszukując coraz lepszych rozwiązań w medycynie. Widząc, jak wiele kobiet z powikłaniami po porodach zostaje bez diagnozy i pomocy, postanowiła stworzyć ONIRY – innowacyjne narzędzie diagnostyczne wspierane przez sztuczną inteligencję. Dzięki niemu w 60 sekund można wykryć urazy okołoporodowe i zaopatrzyć je tego samego dnia, zanim zdążą zmienić życie młodej mamy w codzienne cierpienie.

To rewolucja nie tylko technologiczna, ale też społeczna. Bo ONIRY trafia wszędzie tam, gdzie dotąd brakowało dostępu do specjalistycznej opieki okołoporodowej.

Katarzyna kieruje dziś zespołem naukowców, inżynierów i lekarzy, którzy wykorzystują potencjał technologii i medycyny regeneracyjnej, by podnosić jakość życia pacjentów. Jej projekty mają realny wpływ na zdrowie kobiet nie tylko w krajach rozwiniętych, ale wszędzie tam, gdzie standardy opieki zdrowotnej wciąż są nierówne.

Czy droga do tego miejsca była prosta? Absolutnie nie! Zanim ONIRY stało się rzeczywistością, Katarzyna musiała stoczyć osobistą walkę – Z własnymi wątpliwościami, perfekcjonizmem i głosami, które szeptały: „To się nie uda” i „Zawsze tak było i było dobrze”. Dziś mówi: – Status quo to największy wróg innowacji. Nie wolno czekać na pozwolenie ani idealny moment. Trzeba działać.

Jej marzenie? Globalny system szybkiej diagnostyki, dostępny dla każdej kobiety, bez względu na to, gdzie mieszka i jakim językiem mówi. Bo technologia, jej zdaniem, powinna wyrównywać szanse, a nie pogłębiać nierówności.

Katarzyna Borycka to przykład na to, że wielkie innowacje mogą rodzić się z pasji, a przełomowe pomysły nie potrzebują niczyjej zgody, tylko odwagi i mądrości ich twórców.

Dla wszystkich, którzy chcą wierzyć w siebie, jest dowodem na to, że wszystko jest możliwe, jeśli tylko przestaniemy bać się porażki i zaczniemy ufać sobie.

Ta historia to dowód, że wielkie innowacje rodzą się z pasji i odwagi. A czasem także z dziecięcej lekcji na basenie – że nawet wtedy, gdy dystans wydaje się nie do przepłynięcia, krok po kroku można dotrzeć do celu.

ZAINSPIRUJ SIĘ

Chyba każda nią jest. Porażka i sukces są jak dwie strony tej samej monety – nierozerwalnie związane. Najbardziej jednak pamiętam tę pierwszą. Miałam sześć lat, brałam udział w konkursie piosenki i byłam przekonana, że śpiewam najpiękniej. Tymczasem nagrodę zdobyła moja młodsza siostra i zeszła ze sceny z lalką, którą uważałam za „swoją”. Oczywiście śpiewała lepiej – zawsze była zdolniejsza. Ale gorycz tamtego zawodu pamiętam do dziś. To była jednak cenna lekcja. Obudziła we mnie ambicję. Pomyślałam, że znajdę własną drogę, w której będę najlepsza. Wtedy postanowiłam, że zajmę się nauką. I będę „zbawiać świat”. Tamten zawód nauczył mnie czegoś najważniejszego: że prawdziwa siła rodzi się w miejscach, w których upadamy. Dziś ilekroć czuję, że sięgnęłam dna, przypominam sobie… że tam właśnie zaczyna się sukces.

Chyba zwycięstwo nad samą sobą. Pamiętam, jak w dzieciństwie zaczynałam pływać. Basen wydawał mi się wtedy ogromny, wręcz nie do przebycia. Patrzyłam na ten dystans i myślałam: „to się nie da”. A po roku treningów przepłynęłam swój pierwszy kilometr. Pamiętam, jak stałam potem w wodzie, a trener mi gratulował. Byłam z siebie bardzo dumna. Pomyślałam: „jeśli to się udało, to teraz mogę wszystko”. To doświadczenie zostało ze mną na zawsze. W nauce, w pracy, w badaniach – wielokrotnie stawałam przed kolejnymi „basenami” które wydawały mi się nie do przepłynięcia. Ilekroć mam taki moment, wracam myślami do tamtego dziecięcego zwycięstwa.

Moje pierwsze „naukowe” próby. W ósmej klasie chodziłam na kółko chemiczne i z wielkim zaangażowaniem eksperymentowałam. Marzyłam, że jak dawni alchemicy wymyślę stop o magicznej mocy uzdrawiania. Na początek postanowiłam otrzymać czyste srebro. Eksperyment wymknął się jednak spod kontroli: było dużo dymu, iskry, trochę ognia… W drodze do domu w moim ubraniu zaczęły lecieć oczka. Zanim dotarłam na miejsce sweter i rajstopy były w strzępach. Stałam tylko w spódnicy. W niej dziury wypadły dopiero w praniu. W reakcji z wodą. Tak, to była prawdziwa magia.

Buntowałam się, nie rozumiałam dlaczego choćby nie spróbować. Dziś wiem, że największa barierą jest opór tych, którzy nie widzą problemu., którzy mówią: „Zawsze tak było” i wolą trzymać się status quo. A status quo to największy wróg innowacji.

Nie słuchaj tych, którzy mówią, że się nie da. Zaufaj sobie i nie odpuszczaj. Nie czekaj na pozwolenie ani idealny moment, zacznij działać z tym, co masz i tam, gdzie jesteś. A kiedy przyjdzie kryzys, przypomnij sobie, dlaczego zaczęłaś.