Dr n. med. Marta Klak

Współtwórczyni pierwszej na świecie bionicznej trzustki, biotechnolożka

Polbionica S.A.

„Innowacja nie rodzi się w strefie komfortu – trzeba wyjść przed szereg, zaryzykować i uwierzyć, że nasze pomysły mają wartość”

POZNAJ

Urodziła się w Pile. Studiowała na Uniwersytecie Szczecińskim. To tam stawiała swoje pierwsze kroki jako naukowczyni. Od małego uwielbiała wpatrywać się w obrazy pod mikroskopem. Później, jako doktorantka Pomorskiego Uniwersytetu Medycznego, spędzała godziny w uczelnianym laboratorium, szukając odpowiedzi na pytania, których wielu sobie nawet nie zadawało. Zastanawiała się, w jaki sposób przełożyć odkrycia naukowe na realną pomoc dla ludzi. I właśnie ta myśl stała się jej zawodowym kompasem.

Dziś Marta stoi na czele zespołu, który mierzy się z jednym z najbardziej przełomowych wyzwań współczesnej medycyny – biodrukiem 3D bionicznej trzustki.

Jak sama mówi – Innowacja z definicji wymaga łamania schematów, zadawania pytań, które innym wydają się niewygodne. I szukania rozwiązań tam, gdzie jeszcze ich nie ma. Jeśli za bardzo skupimy się na tym, co wypada, co „bezpieczne” i co zaakceptowane, to nigdy nie stworzymy niczego naprawdę przełomowego.

Wielokrotnie musiała stawić czoła temu, że ktoś podważał sens jej pomysłów. Nie poddała się jednak cudzym przekonaniom i zaufała sobie, a dzięki temu bioniczna trzustka stała się faktem. Drukowany organ jest realnym sposobem na alternatywne leczenie cukrzycy typu I oraz pacjentów z przewlekłym zapaleniem trzustki. Dzięki temu, że nie zwątpiła, mamy w Polsce pierwszy na świecie bioniczny, unaczyniony organ wydrukowany w technologii druku 3D, który produkuje insulinę i glukagon.

Jeszcze 7 lat temu szkoliła się w Klinice Transplantacyjnej Uniwersytetu w Leiden, a dziś sama wspiera studentów i doktorantów w ich badaniach. Bo dla niej technologia to nie przyszłość, a teraźniejszość, którą trzeba mądrze kształtować. W laboratorium, na konferencjach, przy biodrukarce 3D i w rozmowach z zespołem.

Dr Marta Klak nie potrzebuje mikrofonu, by być liderką. Wystarczy, że mówi o nauce. I o tym, że warto ją robić dla ludzi. Jej życie to opowieść o tym, jak upór, pasja i wiedza mogą zmienić życie tysięcy ludzi. I o tym, że Polska może być krajem przełomowych innowacji, które zaczynają się, a kończą w laboratoriach świata.

ZAINSPIRUJ SIĘ

Z czasem nauczyłam się, że zarówno porażka, jak i sukces są tylko etapami na naszej ścieżce. Porażki już mnie nie paraliżują, chociaż nie ukrywajmy - nie są przyjemne. Kiedyś potrafiły mnie na moment zatrzymać. Dziś traktuję je jak informację zwrotną, sygnał, żeby coś poprawić, zatrzymać się, spojrzeć na zagadnienie z innej perspektywy, poszukać innego podejścia. W projektach badawczych porażki są częścią procesu twórczego i trzeba się z nimi zaprzyjaźnić.

Za swój pierwszy mały sukces uznaję wystąpienie na międzynarodowej konferencji, za które otrzymałam nagrodę. Było to dla mnie przełamanie strachu i moment, w którym zrozumiałam, że to, co robię, ma sens i jest doceniane przez szersze grono naukowców.

Trzeba działać mimo niepewności, mimo wewnętrznych głosów (i czasem też tych na zewnątrz), które mówią: „to za wcześnie”, „to zbyt ryzykowne”, „to się nie uda”. W moim przypadku to właśnie działanie krok po kroku, nawet gdy nie miałam wszystkich odpowiedzi, pozwoliło zbudować coś realnego.

Nigdy nie trać poczucia sensu. Innowacja bez celu, który naprawdę nas porusza, bardzo szybko się wypala.